Columns komen voort uit een observatie van iets dat de schrijver ervan verwondert, verbaast en soms zelfs irriteert … en deze column is daar geen uitzondering op. Mijn irritatie betreft het fenomeen van de ‘do’s’ en ‘dont’s’. In dit geval loop ik wel een risico dat ik als reactie op het vingerwijzen ook ga vingerwijzen. De opdracht aan mijzelf is daarom ook om in reactie op de irritatie over lijstjes met geboden niet toe te geven aan vingerwijzen.
Waarom de irritatie? Allereerst krijg ik steeds vaker het idee dat er sprake is van oude wijn in nieuwe zakken. Spraken we vroeger over de valkuilen, checklijsten en do’s en dont’s van ITIL implementaties, hetzelfde gebeurt nu over ASL en Regie implementaties. Ik kan mij echter niet aan de indruk ontrekken dat de lijstjes voor minimaal 90% hetzelfde zijn. Bovendien, en dat ligt zeer zeker voor een groot gedeelte aan mijzelf, heb ik weinig op met de licht betuttelende toon die ik teruglees in dergelijke betogen. “U dient …”, “Het is belangrijk dat …”, “Ga vooral …” zijn een paar voorbeelden van zinsnedes die bij mij dus de irritatie wekken.
Wat ik liever zie, zijn artikelen met een verfrissende, afwijkende blik op zaken of verhalen over spannende trajecten die daadwerkelijk stof tot nadenken geven. Ik wil vooral horen wat iemand gedaan heeft en waarom hij of zij dat gedaan heeft. Als daarbij ook zichtbaar is wat het resultaat is geweest van die aanpak, ben ik overtuigd. Om in de lijn van het komende ITSMF congres te spreken: ik hoor/lees graag verhalen met karakter!